Minocycline is een breed-spectrum tetracycline-antibioticum en heeft een breder spectrum dan de andere leden van de groep. Het is een bacteriostatisch antibioticum, geclassificeerd als een langwerkend type. Als resultaat van zijn lange halfwaardetijd heeft het in het algemeen serumniveaus 2-4 maal die van de eenvoudige in water oplosbare tetracyclines.

Minocyclin is de meest lipide-oplosbare van de antibiotica van de tetracyclineklasse, waardoor het de grootste penetratie in de prostaat en de hersenen heeft, maar ook de grootste hoeveelheid bijwerkingen van het centrale zenuwstelsel (CZS), zoals duizeligheid. Een veel voorkomende bijwerking is diarree. Soms voorkomende bijwerkingen (met langdurige therapie) zijn huidverkleuring en auto-immuunziekten die niet worden gezien met andere geneesmiddelen in de klas.

Minocycline is een relatief slechte antibioticaklasse van tetracyclineklasse voor urinewegpathogenen die gevoelig zijn voor deze antibioticaklasse, omdat de oplosbaarheid ervan in water en niveaus in de urine minder is dan bij alle andere tetracyclines. Minocycline wordt gemetaboliseerd door de lever en heeft een slechte urinaire excretie.

Minocycline werd gepatenteerd in 1961 en kwam commercieel in gebruik in 1971. Het is geen natuurlijk antibioticum, maar werd semi-synthetisch synthetisch gemaakt van natuurlijke tetracycline-antibiotica door Lederle Laboratories in 1966 en door hen op de markt gebracht onder de merknaam Minocin.

Medisch gebruik

Minocycline en doxycycline worden vaak gebruikt voor de behandeling van acne vulgaris. Beide nauw verwante antibiotica hebben vergelijkbare niveaus van werkzaamheid, hoewel doxycycline een iets lager risico op nadelige bijwerkingen heeft. Historisch gezien was minocycline een zeer effectieve behandeling voor acne vulgaris. Acne veroorzaakt door antibioticaresistente bacteriën is echter in veel landen een groeiend probleem. In Europa en Noord-Amerika reageert een aanzienlijk aantal acnepatiënten niet langer goed op behandeling met antibiotica van de tetracyclinefamilie (bijv. Tetracycline, doxycycline en minocycline) omdat hun acnesymptomen worden veroorzaakt door bacteriën (voornamelijk Propionibacterium acnes) die resistent zijn tegen deze antibiotica.

Minocycline wordt ook gebruikt voor andere huidinfecties zoals MRSA en de ziekte van Lyme, omdat de dosering van één pil tweemaal daags 100 mg veel gemakkelijker is voor patiënten dan de vier keer per dag die nodig is met tetracycline of oxytetracycline. De activiteit tegen de ziekte van Lyme wordt versterkt door zijn superieure vermogen om de bloed-hersenbarrière te doorkruisen.

Hoewel het bredere werkingsspectrum van minocycline, vergeleken met andere leden van de groep, activiteit tegen Neisseria meningitidis omvat, wordt het gebruik als profylaxe niet langer aanbevolen vanwege bijwerkingen (duizeligheid en duizeligheid).

Het kan worden gebruikt voor de behandeling van bepaalde stammen van MRSA-infectie en een ziekte veroorzaakt door geneesmiddelresistent Acinetobacter.

Zowel minocycline als doxycycline hebben effectiviteit aangetoond in astma als gevolg van immuunonderdrukkende effecten. Minocycline en doxycycline hebben een bescheiden effectiviteit bij de behandeling van reumatoïde artritis. Echter, de 2015 American College of Rheumatology richtlijn voor de behandeling van reumatoïde artritis omvat niet minocycline.

Een lijst van indicaties waarvoor minocycline is gebruikt, omvat:

• Amoeben dysenterie
• Miltvuur
• Builenpest
• Cholera
• ehrlichiose
• Gonorroe (wanneer penicilline niet kan worden gegeven)
• Gougerot-Carteaud-syndroom (confluente en netachtige papillomatose)
• Hidradenitis suppurativa
• HIV-voor gebruik als een adjuvans voor HAART
• Tandvleesziekte
• Periorale dermatitis
• Luchtweginfecties zoals longontsteking
• Rocky Mountain spotted fever
• rosacea
• Syfilis (wanneer penicilline niet kan worden gegeven)
• Urineweginfecties, rectale infecties en infecties van de cervix veroorzaakt door bepaalde microben